Koń czystej krwi arabskiej – jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych,
uważana często za kwintesencję piękna konia.Konie arabskie pojawiły się na Półwyspie Arabskim co najmniej 2500 lat temu.
Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające w hodowli i szybkie w galopie.Na długich dystansach nie mają sobie równych.Są inteligentne, wrażliwe i przywiązane do człowieka. "Araby" to konie o żywym temperamencie, lecz zawsze posłuszne.Koni tej rasy używano w hodowli wielu innych ras.Jest to najstarsza na świecie rasa hodowanych obecnie koni.
Oznaczenie symboliczne rasy: "oo". W stajniach napisy na tabliczkach imienia są niebieskie.
Pokrój
Koń bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała. Jego
sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa o profilu szczupaczym
(wklęsłym) lub prostym. Nogi są suche i doskonałej jakości, choć zdarzają się lekkie wady
postawy, a łopatki nie zawsze są idealne. Zad jest krótki i poziomy,
ogon wysoko osadzony i noszony z charakterystyczną odsadą. Kopyta są twarde i wytrzymałe. Wysokość tych koni wynosi 145 – 155 cm. Występują wszystkie maści
podstawowe, z wyjątkiem srokatej. Najczęściej konie te są siwe, gniade i
kasztanowate, bardzo rzadko kare. Szlachetności koniowi dodaje długa
łabędzia szyja i piękna głowa z szeroko rozwartymi nozdrzami.Chody tych koni są bardzo lekkie. Galop jest szybki i wytrzymały, kłus bardzo szlachetny, jak gdyby koń unosił się w powietrzu. Stęp bywa zbyt krótki.
Typy
Wyróżnia się kilka typów konia arabskiego, spośród których trzy najbardziej znane to:
Kuhailan – typ najsilniejszy, kiedyś używany jako koń bojowy lub
użytkowy – gniady lub skarogniady, z mocną szyją, stosunkowo duża głową i
często bez wklęsłego ("szczupaczego") profilu (który bywa uważany przez
laików za cechę wyróżniającą konie arabskie).
Saklavi – to koń o wyglądzie najbliższym powszechnym wyobrażeniom
konia arabskiego. Sylwetka szczupła, budowa lekka, głowa o
charakterystycznej wklęsłości i dużych nozdrzach. Maść często siwa, choć
zdarzają się inne. Dawniej używany do pokazów, spacerów i jako koń dla
dam. Wbrew pozorom jest to koń o wielkiej dzielności i wytrzymałości
(jak wszystkie konie arabskie). Jest jednak drobniejszy od
kuhailana, niższy i słabszy.
Saklavi bywa najczęściej modelem do zdjęć koni arabskich.
Munighi – koń o skośnej łopatce, długich kończynach, dłuższej i
węższej głowie o prostym profilu. Maść zwykle kasztanowata. Typ bardzo
wytrzymały, szybki na krótkich dystansach (pozostałe konie arabskie
najbardziej cenione są na dystansach długich i bardzo długich).
Legenda
Według legendy pochodzi od pięciu klaczy Mahometa o imionach:
Saklavi,
Kuhailan,
O'Bajan,
Hadban i
Hamdani, które usłuchały wezwania proroka, gdy odwołał je od wodopoju. Prorok wzywał swoich wyznawców do starannej hodowli koni i dobrego traktowania zwierząt.
Hodowla
Rejon hodowli konia arabskiego rozciąga się od Afryki Północnej poprzez Półwysep Arabski aż do Iranu. W Europie konie te hoduje się głównie w Polsce, Francji, Niemczech i Anglii. Hodowla konia arabskiego jest też popularna w USA. Problemami hodowli tej rasy zajmuje się World Arabian Horse Organization (WAHO).
Obecnie w hodowli koni arabskich w Polsce, prym wiodą trzy państwowe stadniny: Stadnina Koni Janów Podlaski, Stadnina Koni Michałów oraz Stado Ogierów Białka. Coraz więcej utytułowanych koni pojawia się u hodowców prywatnych.
Wykorzystanie
P
oza klasycznym pięknem, które reprezentuje koń arabski,jest to również koń użytkowy. W przeszłości używany był jako koń bojowy,
umożliwiał wojownikom pokonywanie dużych dystansów. Pomimo lekkiej
budowy, bywał wykorzystywany nawet jako koń roboczy. Obecnie przoduje w
dyscyplinie rajdów długodystansowych, wyścigów czy w klasach "pleasure"
(w rekreacji). Coraz więcej koni arabskich pojawia się w klasach western, w ujeżdżaniu i skokach. Są to bowiem konie bardzo wszechstronne, inteligentne oraz chętne do nauki i pracy.
